"Ελευθερία"... η πιο όμορφη λέξη

Η λέξη "ἐλευθερία" προκύπτει "παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς", δηλαδή "από το να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει/επιθυμεί".
(ἐλεύθω= ἐρχομαι, πορεύομαι + ἐρῶ= αγαπώ -> ἔρως).

"Ελευθερία" λοιπόν δεν είναι, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξεως, το να μην είσαι σκλάβος ή δούλος, αλλά το να πράττεις εν γένει σύμφωνα με ό,τι σου γεννά έρωταστην ψυχή σου...

Δεν αρκεί επομένως να μην είσαι υπόδουλος για να είσαι ελεύθερος. Πρέπει να βαδίζεις σύμφωνα με ό,τι έρωτα σου προκαλεί, δηλαδή σε ενθουσιάζει, ταράζει την ψυχή σου, σε οδηγεί στην δημιουργία και στην υπέρβαση, σε συγκλονίζει... Ζώντας μία ζωή ρουτίνας και ημιμέτρων, ελεύθερος δεν είσαι..

.
Πόρισμα: η ελληνική γλώσσα κρύβει νοήματα και έχει και φιλοσοφικό υπόβαθρο...

 etymonellhnikhsglwsshs.blogspot.gr 

απο τον αγαπημένο μου παππούλη για όλους τους ελληνόφωνους

χωρίς λόγια .... στέρεψαν .... λυπάμαι πάρα πολύ!!!!

ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΠΟΥΛΗΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ στοιβάζονται σε αεροδρόμια, χωράφια και πάρκινγκ!!! Γιατί ΔΕΝ τα αγοράζει κανείς;;;

Φωτογραφίες από εκατοντάδες αδιάθετα αυτοκίνητα στοιβαγμένη σε αχανή πάρκινγκ, σε όλο τον κόσμο, αποτυπώνουν...

με δραματικό τρόπο, την άλλη πλευρά της οικονομικής κρίσης.

Όταν μειώνονται οι πωλήσεις των αυτοκινήτων οι αλυσίδες παραγωγής μειώνουν το ρυθμό τους αλλά δεν σταματούν εντελώς. Αυτό σημαίνει ότι συνεχίζουν να βγάζουν αυτοκίνητα τα οποία, λόγω της χαμηλής αγοράς, δεν πωλούνται.

Εταιρείες όπως η General Motors, Nissan και άλλες στοιβάζουν τα απούλητα, λόγω κρίσης, αυτοκίνητα σε παλιά αεροδρόμια, πίστες αυτοκίνητων ή ειδικά γκαράζ που έχουν δημιουργηθεί γι'αυτό το σκοπό. Τις αεροφωτογραφίες της Google Maps που δείχνουν τα ατέλειωτα γκαράζ σε Βρετανία, ΗΠΑ και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, μοιράζονται άνθρωποι στο διαδίκτυο.

Εκλογές !!!!!

η ψευδαίσθηση της δημοκρατιας ... το δικαίωμα μας να εκλέγουμε και να εκλεγόμαστε.  Δείτε στο ακόλουθο βίντεο απο το 1,35, την ερώτηση ... και την απάντηση.  Αν ένα απλό μέλος εφορευτικής επιτροπής έχει την δυνατότητα αυτή ....

Σε εκλογικό κέντρο στον Πύργο (αν διάβασα καλά) μια καθαρίστρια βρήκε κάτω απο το θρανίο κλειστούς εκλογικούς φακέλους ... Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ!!!!

Ο Οδυσσέας στο έργο του Λιαντίνη

Η ανάρτηση αυτή θα προσπαθήσει να συγκεντρώσει σε μορφή σταχυολόγησης όσα έχει γράψει ο Λιαντίνης για τον Οδυσσέα στο έργο του. Κι ο λόγος είναι πως ο ομηρικός ήρωας αποτελεί βασική νοητική εποπτεία στο έργο του Λιαντίνη ενώ και στην προσωπική του ακόμη ζωή αποκαλούσε τον εαυτό του Οδυσσέα.

Ο ΕΞΥΠΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΪΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ

Την εικόνα του ακέραιου ανθρώπου την ιστόρησε μια για πάντα ο Όμηρος με το μύθο του Οδυσσέα. Του κλέφτη από μια σκοπιά. Του πανούργου, του απαρνητή των γυναικών και του γόη των τεράτων.

Εάν ο Οδυσσέας μας φαίνεται τέτοιος, υπάρχει ωστόσο και μια ηθική πλατύτερη από τη χριστιανική. Μια ηθική που το ιστορικό της ξετύλιγμα την κατάντησε στο σημείο, ώστε η ανεπάρκεια της γνώσης και η αδυναμία της βούλησής μας να την έχουν παροπλίσει. Εννοώ την ελληνική ηθική της ακμής, που συμβατικά τελειώνει όταν ο Πυθαγόρας ο Ρηγίνος ετελείωνε στους Δελφούς τον Ηνίοχο, το 476 π.Χ.

Έχω τη γνώμη πως μπροστά στην ελληνική αρετή οι άνθρωποι πισωπατούν, από τη στιγμή που αρχίζουν να την κατανοούν σε βάθος. Κι αυτό, γιατί δεν υποφέρει ο άνθρωπος τη διαμαντένια σκληρότητα της φύσης. Το τρομερό του ωραίου, που λένε οι ποιητές.

Πράγματι, ο πολυμήχανος Οδυσσέας είναι ο αμαρτωλός και ο άπιστος. Ας αναλογιστούμε πώς τον κολάζει ο Δάντης. Αλλά πόση λάμψη αφήνει πίσω του, πόσο μεράκι στέρησης και πλούτο μνήμης, κάθε φορά που φεύγοντας αποχαιρετά ανθρώπους που τους βρήκε μετρημένους και δίκαιους. Ή εάν δεν τους βρήκε, τους ανάγκασε να γίνουν τέτοιοι. Τουλάχιστον μαζί του.

Ο Οδυσσέας δεν είναι ούτε της νύχτας ο φυγόδικος, ούτε ο ληστής της μέρας. Είναι ο έξυπνος με την αρχαϊκή σημασία της λέξης.

Ανήκει, δηλαδή, σε κείνη τη φυλή των ανθρώπων, που μιας και βρέθηκαν έξω από τον παράδεισο με το απαγορευμένο δέντρο, μιας και βρέθηκαν έξω από το σύμπαν του ζώου θα λέγαμε με πνεύμα ελληνικής θεολογίας, δεν άφησαν τον εαυτό τους να ξαναπέσει στο ζώο. Να ξανακοιμηθεί.

Λέγοντας πως ο Οδυσσέας είναι ο έξυπνος, εννοώ αυτήν ακριβώς την αγρύπνια. Την εξυπνάδα, που είναι η κατάσταση έξω από τον ύπνο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, «Ο Νηφομανής», σελ. 13
Αν το πρώτο απόσπασμα μας μίλησε για τον ίδιο τον Οδυσσέα ως εικόνα του κάθε ακέραιου ανθρώπου, που έχει ελληνική αρετή και εξυπνάδα, το επόμενο θα μας δείξει πως και η Οδύσσεια δεν αφορά το ταξίδι του Πολυμήχανου και μόνο αλλά πολλά ακόμη ταξίδια:

Το πρόβλημα και το βαρόμετρο

Σε ένα πανεπιστήμιο των ΗΠΑ ζητήθηκε από τους φοιτητές της φυσικής να λύσουν το εξής πρόβλημα:

Πώς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα βαρόμετρο για να υπολογίσετε το ύψος ενός ψηλού κτιρίου;

Η “σωστή” απάντηση (και θα καταλάβετε σύντομα προς τι τα εισαγωγικά), η απάντηση που ήθελε ο καθηγητής και έδωσαν όλοι οι φοιτητές πλην ενός, ήταν να μετρηθεί η πίεση του αέρα στην κορυφή και στη βάση του κτιρίου και από τη διαφορά -με τη χρήση του κατάλληλου τύπου- να βρεθεί το ύψος.

Όμως κάποιος σπουδαστής είχε μια διαφορετική ιδέα: “Δένω το βαρόμετρο σε ένα σκοινί και το κατεβάζω ως το δρόμο. Το μήκος του σκοινιού είναι προφανώς ίσο με το ύψος του κτιρίου.”

Ο καθηγητής βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ο φοιτητής είχε δώσει σωστή απάντηση, αφού στη διατύπωση δεν αναφερόταν τίποτα για την πίεση του αέρα ή για τη μη-χρήση σκοινιών.

Ζήτησε τη βοήθεια ενός άλλου καθηγητή και συμφώνησαν ότι ο φοιτητής έπρεπε να απαντήσει ξανά στην ερώτηση, προκειμένου να δείξει ότι έχει γνώσεις φυσικής. Ο φοιτητής δεν είχε καμία αντίρρηση. Τους έδωσε πέντε καινούριες απαντήσεις:

Μπορεί να υπάρξει απόλυτη ελευθερία από τον ψυχολογικό φόβο;

Ο Κρισναμούρτι, στη συγκέντρωση του Σάανεν το καλοκαίρι του 1975, αφιέρωσε μια από τις ομιλίες του σε αυτό που ονόμαζε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: μπορεί να υπάρξει απόλυτη ελευθερία από τον ψυχολογικό φόβο; 

«Αν πρόκειται κανείς να απελευθερωθεί από το φόβο» επεσήμανε, «πρέπει να απελευθερωθεί από το χρόνο. 

Αν δεν υπήρχε χρόνος, κανείς δε θα είχε φόβο. Αναρωτιέμαι αν το βλέπετε αυτό. 

Αν δεν υπήρχε αύριο, αν υπήρχε μόνο το τώρα, ο φόβος, σαν κίνηση της σκέψης, θα έπαιρνε τέλος.» 

Ο φόβος γεννιέται από την επιθυμία της ασφάλειας. 

«Αν υπάρχει απόλυτη ψυχολογική ασφάλεια, δεν υπάρχει φόβος», δεν μπορεί όμως ποτέ να υπάρξει ψυχολογική ασφάλεια «αν κανείς πάντοτε κάτι θέλει, επιθυμεί, αναζητά, προσπαθεί να γίνει». 

Και συνέχισε:

«... η σκέψη προσπαθεί πάντοτε να βρει ένα μέρος όπου θα μπορεί να εγκατασταθεί, να εγκατασταθεί με την έννοια του να κρατηθεί. Αυτό που δημιουργεί η σκέψη -που είναι κατακερματισμένη- είναι πλήρης ανασφάλεια.

 Επομένως υπάρχει πλήρης ασφάλεια, όταν κανείς δεν είναι τίποτα - που σημαίνει να μην είναι κάτι που η σκέψη έχει δημιουργήσει.

 Το να είναι κανείς απολύτως τίποτα σημαίνει μια πλήρη αντίφαση με όλα όσα έχετε μάθει... 

Ξέρετε τι σημαίνει να είστε τίποτα; 

Καμιά φιλοδοξία -πράγμα που δε σημαίνει πως θα φυτοζωείτε- καμιά επιθετικότητα, καμιά αντίσταση, κανένας φραγμός που χτίζεται από το πλήγωμα... 

Η ασφάλεια, που η σκέψη έχει δημιουργήσει, δεν είναι καθόλου ασφάλεια. 

Αυτό είναι μια απόλυτη αλήθεια.»

Μαίρης Λάτιενς “Η ζωή και ο θάνατος του Κρισναμούρτι”, μετάφρ.
Ανθή Ανδρεοπούλου, εκδ.Καστανιώτη

Krishnamurti Library of Athens

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/2014/03/blog-post_2641.html

Η επίγνωση, ως δομικό συστατικό του σύμπαντος

«Το πρώτο που οφείλεις να συνειδητοποιήσεις, είναι ότι το σύμπαν που παρατηρείς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η γνώση που συγκέντρωσες για αυτό…»

Πριν λίγες μέρες, ένας αναγνώστης κατάφερε να διαπεράσει την ουσία των πραγμάτων, κάνοντας μια πολύ σημαντική ερώτηση…  για το «ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος να απελευθερωθεί από την παρούσα Συνειδητότητα κι αν αυτό, μπορεί να το πετύχει μέσα από την αντίληψη της συνείδησης και της επίγνωσης που έχει για αυτή»… Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι κάποιος, πρώτον κατάφερε να διαγνώσει μια πιθανή διαφορά ανάμεσα στη συνείδηση και την επίγνωση και δεύτερον να διατυπώσει ένα ερώτημα με το οποίο να συσχετίζει την επίγνωση με την απελευθέρωσή της συνείδησής του πέρα από τα όρια της παρούσας Συνειδητότητας. Μια πολύ σημαντική σύνθεση σκέψης μιας και ελάχιστοι έχουν την τάση να μαθητεύουν στο διαχωρισμό των δύο αυτών εννοιών. Ένα διαχωρισμό ο οποίος ξεκινά από την κατανόηση ότι ενώ «είμαστε συνείδηση», «αποκτούμε επίγνωση». Με αυτό σαν αφορμή λοιπόν, αποφάσισα να ασχοληθούμε με την πιθανότητα και δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από τη Συνειδητότητα η οποία τον υλοποιεί στον αισθητό κόσμο που ζει… Διότι το μοναδικό μέσο απελευθέρωσής μας από τη Συνειδητότητα η οποία υλοποιεί τον παρόντα κόσμο, είναι η αντίληψη και η συνειδητοποίηση της δημιουργίας της επίγνωσης την οποία έχουμε... για αυτόν, για τη φύση του και για τη λειτουργία του…

Διότι η επίγνωση που μπορεί να έχουμε για μια οποιαδήποτε κατάσταση που μας συμβαίνει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συνειδητοποιούμε σε βάθος τι πραγματικά είναι αυτή, πώς λειτουργεί και πώς αλληλεπιδρούμε εμείς μαζί της… Ο κάθε ένας από μας –για παράδειγμα-, ως επίγνωση των συνθηκών τις οποίες μπορεί να αναπτύξει ώστε να επιβιώσει, περιλαμβάνει την αντίληψη του είδους της εργασίας που έχει, καθώς και τη σχέση της με τους υλικούς και ενεργειακούς πόρους και την κοινωνική του ανάπτυξη, αγνοώντας όμως παντελώς το δικό του ύψιστο δυναμικό με το οποίο τον προίκισε αυτή η ζωή… Συγχρόνως, μπορεί να έχει επίγνωση της κατάστασης των συμπτωμάτων κάποιας ασθένειας χωρίς όμως να μπορεί να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει βαθιά, την πραγματική αιτία που αυτά ξεκινούν και τελικά εμφανίζονται… Και οι δύο παραπάνω καταστάσεις (όπως και δεκάδες ακόμη φυσικά), αναφέρονται στη γνώση που μπορεί να έχουμε για τον κόσμο που ζούμε, έτσι όπως τον διδαχθήκαμε από τη «ζωή» και τους άλλους γύρω μας, χωρίς να έχουμε όμως συμμετάσχει συνειδητά στην αποσαφήνιση αυτής της γνώσης… Η επίγνωση δηλαδή που έχουμε, δεν είναι δική μας αλλά ανήκει στη Συνειδητότητα η οποία μας δημιουργεί στον κόσμο…

1. Τι γνωρίζω πραγματικά;

Κοιτάμε γύρω μας και αντιλαμβανόμαστε ότι γνωρίζουμε όλα αυτά που αισθανόμαστε σαν υπαρκτά, στην πραγματικότητα όμως «θεωρούμε» ότι τα γνωρίζουμε… Θεωρούμε… Θωρούμε ότι γνωρίζουμε πώς γεννιούνται οι άνθρωποι, πώς φυτρώνουν τα δέντρα, πώς πετούν τα πουλιά, πώς γίνεται και κτυπάει από μόνη της η καρδιά μας… Μαθαίνουμε ότι η φωτιά καίει, το νερό κυλάει, ο αέρας φυσά και τα βουνά μένουν ακίνητα, όμως στην πραγματικότητα όλη αυτή η γνώση που έχουμε για τον κόσμο μας, δεν είναι δική μας αλλά ανήκει στη Συνειδητότητα που υπήρχε και πριν από μας… Υπήρχε μέσα της σαν πληροφορία και εμείς την αναπαράγουμε διότι από αυτήν δημιουργούμαστε και σε αυτή ανήκουμε…

Σολώνεια και περίκλεια δημοκρατία (Δημήτρης Λιαντίνης)

Ένα από τα σημεία της άγνοιας και της πλάνης στη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, είναι η λάθος εικόνα που έστησαν μέσα μας οι δάσκαλοι ότι η υψηλότερη τάχα κορυφή της κλασικής Ελλάδας είναι, ο Περικλής και ο «χρυσός αιώνας» του.
Η εκδοχή αυτή στην αξιολόγηση γενικά της ιστορίας της αρχαίας Ελλάδας έχει γίνει κύρια δέση. Και βέβαια ανταποκρίνεται σε μία μορφή της αλήθειας. Δεν είναι όμως η ουσιαστική της μορφή, που πηγάζει από τη μονιμότητα και χύνεται στη διάρκεια των πραγμάτων και των δράσεων. Δεν είναι δηλαδή η αλήθεια, που προορίζεται να δείχνει το «εσαεί», όπως θά ’λεγε ο Θουκυδίδης.


Η θέση ότι ο αιώνας του Περικλή, 460-430 π.Χ. είναι η κορυφή της κλασικής Ελλάδας εκφράζει την προφάνεια και την επιπολή. Και η αλήθεια της δεν η μπορεί παρά να είναι η προφανής και η επιπόλαιη. Γιατί η αλήθεια που φαίνεται δεν είναι κατά κανόνα και η αλήθεια που είναι. Κι εδώ μιλάμε για την πρώτη. Μιλάμε για την αλήθεια που την υπαγορεύουν τα θεατά και τα δρώμενα. Η αίσθηση του κατευθείαν και η αντίληψη του άμεσου.
Θα μπορούσε κανείς στη γλώσσα της φυσικής να το ειπεί ως εξής: Η εκδοχή ότι η εποχή του Περικλή συμπίπτει με την ύπατη στιγμή της ελληνικής ώρας είναι η στατική θέση του τρισδιάστατου, όπου τον χώρο τον ορίζουν τα σημεία. Δεν είναι η δυναμική θέση του τετραδιάστατου, όπου το χώρο τον ορίζουν τα γεγονότα. Αυτό σημαίνει πως η αλήθεια για τον χρυσό αιώνα του Περικλή έρχεται από τη νευτώνεια παράσταση της φυσικής, που δεν ακυρώνεται βέβαια ποτές, αλλά κάπου όμως ξεπερνιέται. Σε αντίθεση με τη σχετικιστική παράσταση της φυσικής, που μέσα στην περατότητά της είναι άπειρη.
Ακόμη πιο απλά, που θα ειπεί πιο σίγουρα: Η θέση ότι η εποχή του Περικλή είναι ο κόρυμβος της κλασικής Ελλάδας, αφήνει έξω την παράμετρο του χρόνου, που είναι η ανάποδη όψη του χώρου. Η θέση αυτή, δηλαδή, δεν αντικρύζει το ιστορικό προτσές μέσα στην ενιαία διάσταση του χωροχρόνου, αλλά ξεχωρίζει τον χώρο από τον χρόνο.
Η νευτώνεια Θέση βλέπει τον Περικλή στατικά. Τον θεωρεί, για παράδειγμα, την ώρα που χτίζει την Ακρόπολη, και εκεί τον απομονώνει. Δεν τον βλέπει δυναμικά. Δεν τον βλέπει σε συνάρτηση, για παράδειγμα, με ό,τι προηγήθηκε και με ό,τι ακολούθησε. Γιατί τότε Θά ’βλεπε έναν Περικλή που κληρονόμησε από τους προγόνους τη δόξα και τη λάμψη των Μηδικών, και κληροδότησε στους απογόνους το όνειδος και τη συφορά του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Σε πρώτη λοιπόν φάση και σε πρώτη οπτική αποδέχεται κανείς την κατανόηση ότι στην εποχή του Περικλή η ιστορία της Ελλάδας άγγιξε το θριαμβικό της άκρο. Γιατί εκείνη την ώρα τις πράξεις των ελλήνων τις μαστιγώνει το οργιαστικό ρίγος της δύναμης και της δημιουργίας. Και τα έργα τους τα λούζει η ωκεάνεια αίσθηση της κυριαρχίας και της κατάφασης. Μία γενετήσια σύμπληξη άπειρης μάζας και άπειρης ενέργειας λύνει ολόκληρο το παρελθόν, αλλά δεν ημπορεί να δέσει το μέλλον του ανθρώπου.
Και πράγματι, στην εποχή του Περικλή έχουμε χτίστες και τεχνίτες πολλούς. Και θα δώσουν κρότους και ήχους που δεν ξανακούστηκαν.
Στον στοχασμό έχουμε τον πρώιμο Σωκράτη. Ενώ βαδίζει, μπροστά του βυΘίζουνται αγαλινά προς το λυκόφως οι τελευταίοι μεγάλοι προσωκρατικοί. Ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης, ο Εμπεδοκλής, ο Λεύκιππος, ο Αναξαγόρας, ο Πίνδαρος.
Στην τραγωδία έχουμε το μέγα μεσημέρι του Σοφοκλή. Ο τραγικός των Οιδιπόδων κατευοδώνει τον πρεσβύτη Αισχύλο, την ώρα που καλωσορίζει το θαλασσοπλήγα Ευριπίδη.
Στην ιατρική έχουμε την τιμημένη ανάρρηση του Ιπποκράτη, που έζεψε τη θεραπευτική με τη φιλοσοφία στο έκκεντρο σημείο της σωματικής και της πνευματικής δίαιτας. Τι σημαίνει φιλοσοφική ιατρική το καταλαβαίνουμε για καλά σήμερα, καθώς βλέπουμε καθαρά ότι η αιτία που προκαλεί στους ανθρώπους τον καρκίνο είναι ο τρόπος που ζούμε. Το αφύσικο της κατοικίας δηλαδή, το αφύσικο της εργασίας, το αφύσικο της αναπνοής, το αφύσικο της κίνησης, το αφύσικο της αγωγής, το αφύσικο της ψυχαγωγίας. Ο Ιπποκράτης με τη φιλοσοφική ιατρική του σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρος από τον Λεύκιππο με την ατομική φυσική του.
Στη γλυπτική έχουμε τα μαστοράτα του Πολύκλειτου, του Μύρωνα, του Φειδία. Τα λιθουργεία αυτών των μαστόρων είναι επί γης τα τελεστήρια του ρυθμού και της αρμονίας, που τις συστοιχίες τους στον ουρανό θα τις έβλεπε κανείς στους εύστολους αστερισμούς του Ωρίωνα του Ηνίοχου, του Μεγάλου Κύνα.
Στην αρχιτεκτονική έχουμε την Ολυμπία της Ήλιδας και την Ακρόπολη της Αττικής. Δυο ιερά της φύσης.
Στην πολιτική έχουμε τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών. Ωστόσο, είναι μια πολιτική επιστήμη που θέλει να αντικρύζει τον άνθρωπο σαν ευφροσύνη του σήμερα, και σαν αγνόηση του αύριο. Γιατί λίγο ακόμη και η πολιτική του Περικλή θα ξεδιπλώσει τους πανάθλιους Κλέωνες, τους αρριβίστες Αλκιβιάδες, τους αναξιοπαθούς Νικίες.

HO’OPONOPONO Μια τεχνική Θεραπείας που ανατρέπει τα πάντα. Ο καθένας μπορεί να την κάνει.

HO’OPONOPONO

Του Joe Vitale

Απόδοση στα Ελληνικά: Γιώργος Κυρίτσης

Πριν δύο χρόνια άκουσα για κάποιον θεραπευτή στη Χαβάη, ο οποίος θεράπευσε ένα ολόκληρο θάλαμο εγκληματικά παραφρόνων ασθενών – χωρίς ποτέ να δει κανέναν από αυτούς. Ο ψυχολόγος μελετούσε το φάκελο ενός ασθενούς και μετά κοιτούσε μέσα του να δει με ποιο τρόπο δημιούργησε την ασθένεια εκείνου του ανθρώπου. Καθώς βελτίωνε τον εαυτό του, βελτιωνόταν και ο ασθενής.

Όταν πρωτοάκουσα την ιστορία, σκέφτηκα ότι θα ήταν κάποιος αστικός μύθος. Πώς ήταν δυνατόν κάποιος να θεραπεύει έναν άλλο, θεραπεύοντας τον εαυτό του; Πώς θα μπορούσε, ακόμα και ένας άριστος γνώστης της αυτο-βελτίωσης, να θεραπεύσει τους εγκληματικά παράφρονες; Δεν είχε κανένα νόημα, ούτε λογική, οπότε διέγραψα την ιστορία.

Όμως ένα χρόνο αργότερα την άκουσα ξανά. Άκουσα ότι ο θεραπευτής χρησιμοποιούσε μια χαβανέζικη θεραπευτική διαδικασία που ονομάζεται ho’oponopono. Δεν είχα ακούσει ποτέ γι αυτή, αλλά δεν έφευγε από το νου μου. Αν η ιστορία είχε κάποια αλήθεια, θα έπρεπε να μάθω περισσότερα. Για μένα η έννοια «ολική ευθύνη» σήμαινε ότι είμαι υπεύθυνος για ότι σκέφτομαι και κάνω.

Πέρα από αυτό, δεν έχει τίποτα να κάνει μ’ εμένα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουν την ίδια άποψη για την ολική ευθύνη. Είμαστε υπεύθυνοι για όσα κάνουμε εμείς και όχι για ότι κάνει οποιοσδήποτε άλλος – όμως αυτό είναι λάθος.

Ο Χαβανέζος θεραπευτής που θεράπευσε εκείνους τους διανοητικά άρρωστους ανθρώπους, θα με δίδασκε μια προηγμένη νέα προοπτική, όσον αφορά στην ολική ευθύνη. Το όνομά του είναι Dr. Ihaleakala Hew Len. Ίσως να μιλήσαμε μια ώρα την πρώτη φορά στο τηλέφωνο.

Ζήτησα να μου πει όλη την ιστορία του έργου του σαν θεραπευτής.
Μου εξήγησε ότι εργαζόταν στο Κρατικό Νοσοκομείο της Χαβάης για τέσσερα χρόνια. Η πτέρυγα με τους εγκληματικά παράφρονες ήταν επικίνδυνη. Κάθε μήνα οι ψυχολόγοι δήλωναν παραίτηση. Το προσωπικό συχνά δήλωνε ασθένεια ή απλά υπέβαλε παραίτηση.

Οι άνθρωποι περνούσαν εκείνη την πτέρυγα με την πλάτη τους στον τοίχο, από φόβο μην τους επιτεθούν οι ασθενείς. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστο μέρος να ζεις, να εργάζεσαι ή να επισκέπτεσαι.

Ο Δρ. Λεν ανέφερε ότι ποτέ δεν είδε τους ασθενείς. Συμφώνησε να έχει ένα γραφείο και να εξετάζει τους φακέλους τους. Ενόσω κοιτούσε εκείνους τους φακέλους, εργαζόταν επάνω στον εαυτό του. Καθώς εργαζόταν στον εαυτό του, οι ασθενείς άρχισαν να θεραπεύονται.

«Μετά από λίγους μήνες, ασθενείς που είχαν αλυσοδεμένους, τους επιτρεπόταν να περπατούν ελεύθεροι», μου λεει. «Άλλοι που έπρεπε να παίρνουν βαριά φάρμακα, σταματούσαν τη φαρμακευτική αγωγή.

Κι εκείνοι που δεν είχαν καμία ελπίδα να απολυθούν, αφήνονταν ελεύθεροι». Είχα μείνει άναυδος! «Και όχι μόνο αυτό», συνέχισε, «αλλά και το προσωπικό άρχισε να απολαμβάνει το να έρχεται στη δουλειά.

Η τάση “κοπάνας” και η αναστάτωση εξαφανίστηκαν. Τελικά διαθέταμε περισσότερο προσωπικό απ’ ότι χρειαζόμασταν, καθότι ασθενείς αφήνονταν ελεύθεροι και όλο το προσωπικό εμφανιζόταν να εργαστεί».

Ο αμαξάς, το άλογο, το κάρο και ο αφέντης

Την εικόνα κατασκεύασε πρώτος ο Πλάτωνας στον διάλογο του Φαίδρου με την ιστορία του Ηνιόχου. Στον φιλοσοφικό του μύθο ένας ηνίοχος οδηγεί δύο φτερωτά άλογα, το ένα ευγενές και καλό το άλλο βίαιο και κακού χαρακτήρα όπως αντιστοίχως η ανθρώπινη ψυχή κινείται στους δύο αντίθετους πόλους των θετικών και αρνητικών της ορμεφύτων.

Η Ανατολή επηρεαζόμενη, έστησε ένα πιο περίπλοκο μοντέλο του ηνιόχου στο περίφημο δικό της υπόδειγμα της Άμαξας, του Αμαξά, του Αλόγου και του Αφέντη, θέλοντας να υποδείξει τα συστατικά μέρη της οντότητας άνθρωπος, το πώς το ένα επηρεάζει το άλλο και να δώσει μια εύκολα διδακτική εικόνα αυτοβελτίωσης, ελέγχου και προόδου.

Ο αμαξάς είναι ο νους. Το άλογο είναι τα συναισθήματα. Το κάρο είναι το σώμα. Και ο αφέντης είναι το πραγματικό Εγώ, η βαθιά θέληση του αληθινού ανθρώπου, που χάνεται μέσα στη δίνη της ζωής και των εξωτερικών συμβάντων.

Η αλληγορία χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από πολλά έθνη και πολλούς φιλόσοφους-διδασκάλους γιατί είναι απλή, παραστατική και εύληπτη. Ωστόσο, ίσως κανείς δεν έδωσε σ’αυτήν την ιστορία τόσο συνεκτικό περιεχόμενο όσο ο  Γεώργιος Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ.  Ο πιστός μαθητής και γραμματικός των λόγων τουΟυσπένσκυ στο εξηγητικό της θεωρίας του βιβλίο «Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού» (που εκδόθηκε σε ωραία μετάφραση από τον Πύρινο Κόσμο το ’89) παρουσιάζει παραστατικά την αλληγορία όπως την εξηγούσε ο Γκουρτζίεφ.

«Ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο οργανικό σύστημα. Αποτελείται από τέσσερα μέρη, που μπορεί να συνδέονται ή να μη συνδέονται μεταξύ τους ή να έχουν κακή σύνδεση.
…Η εργασία πάνω στον εαυτό πρέπει να αρχίσει με τον αμαξά. Ο αμαξάς είναι ο νους. Για να μπορέσει να ακούσει τη φωνή του αφέντη, ο αμαξάς πρώτα απ’ όλα, δεν πρέπει να είναι κοιμισμένος.
…Το άλογο είναι τα συναισθήματά μας. Η άμαξα είναι το σώμα. Ο νους πρέπει να μάθει να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα πάντοτε σέρνουν το σώμα από πίσω τους.»

Ο φιλόσοφος μιλούσε για τα τέσσερα «σώματα» του ανθρώπου, αλλά καινοτομώντας σε σχέση με όσους πριν από αυτόν υποδείκνυαν τον παραλληλισμό, δεν έμενε σε αυτά. Τόνιζε το πόσο σημαντικό είναι όχι μόνο ο νους, το συναίσθημα, το σώμα και η θέληση να έχουν φτάσει σε ικανοποιητικό βαθμό ανάπτυξης αλλά και τον ρόλο των μεταξύ τους συνδέσεων. Έδειχνε τις 3 συνδέσεις μεταξύ των 4 τμημάτων του πολύπλοκου οργανικού συστήματος που είναι ο άνθρωπος.

«Η άμαξα και το άλογο συνδέονται με τις στάγγες, το άλογο και ο αμαξάς συνδέονται με τα χαλινάρια, και ο αμαξάς και ο αφέντης συνδέονται με τη φωνή του αφέντη. Αλλά ο αμαξάς πρέπει να ακούει και να καταλαβαίνει τη φωνή του αφέντη. Πρέπει να ξέρει να κρατάει τα γκέμια, και το άλογο πρέπει να είναι μαθημένο να υπακούσει στα γκέμια. Όσο για τη σχέση ανάμεσα στο άλογο και στην άμαξα, το άλογο πρέπει να είναι σωστά ζεμένο. …Αν λείπει κάτι σε μία από τις συνδέσεις, το σύνολο δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν ενιαίο σύνολο.»

Ξανά, με δικά μας πάλι λόγια: Ο νους και τα συναισθήματα πρέπει να έχουν αρμονική σύνδεση. Ο νους πρέπει να ξέρει να κρατάει χαλινάρι και να ελέγχει τα συναισθήματα γιατί αυτά είναι δεμένα απόλυτα με το σώμα του. Κυρίως όμως πρέπει να μπορεί να ακούει και να καταλαβαίνει τη φωνή του αφέντη, δηλαδή να γνωρίζει την πραγματική, βαθιά του θέληση για να ελέγχει όλο το οργανικό του σύστημα και κατά συνέπεια για να έχει έλεγχο στη ζωή του.

Άρης Χανδρής, arischandris@yahoo.com

πηγη

http://video.yandex.ru/users/ollandosiptamenos/view/1/#