Ελευθερία από τον έλεγχο του νού !

Για να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, πρέπει οπωσδήποτε να κατανοήσουμε πώς μας χειραγωγούν!

Οι ερπετόμορφοι έχουν μια περιεκτική κατανόηση της "μηχανικής" τηςλειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου και μυαλού, και έχουνε μεγάλη ικανότητα να το χειραγωγούν σε αυτό το επίπεδο. Έτσι διεξάγουν τον πόλεμό τους ενάντια στην ανθρωπότητα, δουλεύοντας στο να μας σκλαβώσουν μέσα στα ίδια μας τα μυαλά.

Μέχρι τώρα, έχουν επιτυχώς κρατήσει την πλειοψηφία των ανθρώπων σε απίστευτα χαμηλό επίπεδο συνείδησης. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να δραπετεύουν από αυτή την κατάσταση και
να έχουν αυξανόμενη επίγνωση καθώς μια Παγκόσμια Αφύπνιση/ Αλλαγή επιταχύνεται.

Για να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, πρέπει οπωσδήποτε να κατανοήσουμε πώς μας χειραγωγούν και ποιες μεθόδους χρησιμοποιούν. Πρέπει να μάθουμε το έδαφος και τους κανόνες της συμπλοκής για να έχουμε ελπίδες να κερδίσουμε τη μάχη.

Η σκόπιμη διαστρέβλωση των αρχαίων ελληνικών εννοιών

Αναρτήθηκε από Andrew Kalenas  //  25 Ιανουαρίου 2013  // στο terrapapers

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει στο έργο του «Statistik des neutestamenlichen Wortschatzes» (Zurich 1958), ο Robert Morgenthaler, περί στατιστικών στοιχείων αναφορικά με τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης, η τελευταία αριθμεί 5.436 λέξεις, από τις όποιες οι 3.000 προέρχονται από το λεξιλόγιο της αρχαίας ελληνικής. Από τις υπόλοιπες, οι 1.900 διατυπώθηκαν για πρώτη φορά από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, οι 491 είναι δημιουργήματα της μετακλασικής γραμματείας, ενώ οι 45 είναι ξένες.

Η κατηγοριοποίηση αυτή, βέβαια, είναι εντελώς συμβατική, αφού μία εις βάθος γλωσσολογική εξέταση δύναται ν’ αποδείξει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων (τόσο της Καινής Διαθήκης, όσο και της μεταγενέστερης εκκλησιαστικής και πατερικής γραμματείας), όπως αναφέρει και ο διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λουκάς X. Φίλης από το βιβλίο του «Η γλώσσα της Καινής Διαθήκης» (Αθήνα, 1984),

«προέρχεται γλωσσικά και εννοιολογικά από τον χώρο της ελληνικής σκέψεως και διανοήσεως και συντίθεται για να αποτελέσει ολοκληρωμένη έννοια, με τον καθαρά ελληνικό τρόπο διατυπώσεως».

Ωστόσο, το θρησκευτικό πνεύμα της χριστιανικής γραμματείας σε συνδυασμό με την αναμφισβήτητη επιρροή της γλώσσας στον ψυχισμό του ανθρώπου, οδηγεί στην αλλοίωση, ή ολοκληρωτική διαστρέβλωση του εννοιολογικού τους περιεχομένου, καθώς άνευ αναφοράς στον θεό, καταντούν κενές νοήματος στη συνήθη χρήση τους έως σήμερα.

Ακολουθούν ως παραδείγματα, ορισμένες από τις λέξεις αυτές με αντιπαραβολή της προτέρας και νεώτερης (χριστιανικής) σημασίας τους…

Αγάπη: Στα αρχαία ελληνικά, εκ του «άγαμαι» και του ποιητικού τύπου του «αγάζομαι» (=θαυμάζω, παραξενεύομαι). Στη χριστιανική γραμματεία έλαβε την έννοια, όχι μόνον της αντιθέσεως προς το μίσος, αλλά και της φιλότητος, υπό την σκέπη όμως του Θεού, κατά τους βιβλικούς συγγραφείς.

Άγγελος: Στα αρχαία ελληνικά, αυτός που κομίζει μήνυμα, ο αγγελιαφόρος. Στον Χριστιανισμό (αλλά και στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ), οι άγγελοι είναι υπερκόσμια όντα, μέσω των οποίων ο Γιαχβέ κάνει γνωστή την βουλή του στους θνητούς.

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΚΕΜΜΑ - ΕΤΣΙ ΝΙΚΗΣΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!!! ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ Η ΑΝΔΡΕΙΑ !!! ΤΟ ΕΚΑΝΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ!!!

Οι Εβραίοι εκαλλιέργησαν τη γη της πίστης. Οι Έλληνες εκαλλιέργησαν τη γη της γνώσης.
Οι εβραίοι ήσαν δήμιοι, οι έλληνες ήταν οι δικαστές.
Οι εβραίοι ήσαν αδίσταχτοι, οι έλληνες ήσαν ευγενικοί.
Για αυτό και νίκησαν οι εβραίοι τους έλληνες.
Εχρησιμοποίησαν σαν όπλο τους βέβαια το χριστιανισμό, 
ένα νόθο και μυσαρό παρασάρκωμα του σώματος τους, από τους ίδιους απόβλητο, 
και αφάνισαν την ωραία Ελλάδα. Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος!!!


Τους ξέρει κανείς;

...Να μας πούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα:

Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντινός,

Διογένης ο Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας

ο Ρηγίνος, Πυθέας

που στον καιρό μας σημαίνουν αντίστοιχα

Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος,

Μαξ Πλάνκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης,

όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή,

κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο,

μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη,

τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες

τι λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο,

μεταβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν

γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκυδίδη…

Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι,

έξω από τα σχολικά κολλυβογράμματα έχουν διαβάσει

στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους

του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστο-τέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).
Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιός γνωρίζει και διδάσκει

από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους

είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων

έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό,

 και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στον θέατρο ήταν κήρυγμα

από άμβωνος ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.
Δεν νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας

θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου

από τους νεοέλληνες που να υπερβάινουν τους δύο στους χίλιους.
Τι φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο

ότι είμαστε έλληνες;

Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.

 ΕΝΩ  Αυτούς εεεε...

 

Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. 
Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, 
αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, 
Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, 
ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. 
Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που 
εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην ξεύρει τούτους τους 
εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις 
Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά 
αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται 
ενιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι 
να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες 
αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.
Το ίδιο συμβαίνει, αν ζητήσεις να σου αναλύσουν την επί του Όρους Ομιλία, 
ή να σου τραβήξουνε διάλεξη περί νηστείας, περί προσευχής, περί του«Δεύτε οι ευλογημένοι....».
 Ο κάθε νεοέλληνας εδώ είναι πτυχιούχος και ειδήμονας. Είναι κληρονόμος και καθηγητής. 
Ξέρει να ταϊσει άχυρα το σκυλί του, και κόκαλα το γαϊδούρι του. 
Γνώση και πίστη και σοφία, που να ιδούν τα μάτια σου και να μην πιστεύει ο νους σου.

ΓΚΕΜΜΑ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

πηγή

Φτάσε όπου δεν μπορείς! - Νίκος Καζαντζάκης (Αναφορά στον Γκρέκο)

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. 'Οχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε…» Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 - 26 Οκτωβρίου 1957), απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου "Αναφορά στον Γκρέκο", Εκδόσεις Καζαντζάκη.

Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει, δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.

Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.

Σε ποιον να εμπιστευθώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι